KAKUWANAN 5: SPOKENING ENGLAND

“KAKUWANAN” 5

Unang nalathala sa

MAXIMO: Ang Magasin ng Makabagong Macho

Abril 2003

KAKUWANAN

Ni Jose F. Lacaba

Spokening England

Gusto ni Presidente Glo, pausuhin na naman ang spokening England. Kailangan daw na ibalik ang Ingles bilang pangunahing wika o midyum sa pagtuturo, lalo na sa pagtuturo ng math at science sa elementary at high school.

Kasi raw, kailangan natin ang Ingles para umunlad. Kailangan daw natin ang Ingles para matuto ng matematika at siyensiya. Kailangan daw natin ang Ingles para maging globally competitive.

At siguro, kailangan natin ang Ingles para makipagtsikahan at makipaglambutsingan sa mga GI Joe na narito sa bansa natin ngayon para balikatin ang Balikatan.

Sa ano’t anuman, agad na nagpahayag ng suporta ang mga Pinoy na eksperto sa wrss-wrss. Sabi ng isang titser na napanood ko sa TV (at hindi ko po ito iniimbento): “Awar ischudents mas imprub da wey dey ispik Ingglis.”

Sa isyung ito, kumampi rin kay Ate Glo si Lucio Tan. Opo, si Lucio Tan, ang taipan na kung tawagin ay Kapitan. Narinig na ba ninyo kung paano kinakalantog ni Kapitan ang lengguwahe ni Shakespeare? O e bakit megasuperyaman siya at globally competitive pa, me negosyo sa Guam at kung saan-saan? Kung totoong mahina ang asenso ng mahina sa Ingles, dapat ay nagkakalahig lang iyan sa Payatas.

Di kalaunan, isang munisipalidad sa Ilokoslovakia ang gumaya din kay Ate Glo. Ang mga opisyales ng munisipalidad na iyon (tawagin na lang nating Santa Banana, para huwag nang madagdagan ang kahihiyan ng kanyang mga residente) ay naglabas ng kautusan na ibalik ang Ingles bilang pangunahing midyum ng pagtuturo.

Alam ba ninyo kung bakit? Dahil dalawang taga-Santa Banana na magtatrabaho sana bilang domestic helper sa isang bansang Arabo ang pinauwi—pinabalik sa Santa Banana—nang nalaman ng mga Arabo na mahina silang umingles.

E ang gusto pala ng mga Arabo ay mga atsay na magsisilbi ring tutor sa Ingles ng kanilang mga anak!

Ngayon ay malinaw na siguro sa atin kung anong klaseng global achuchu ang pinupuntirya ng spokening England. Ang layunin ng kautusan ay lumikha ng global na utusan.

At saka global na japayuki.

At saka global na mekaniko at piyon.

Math at science? Dassalassa nonscience. Magiging mahalaga sa kanila ang math para hindi sila madenggoy sa suwelduhan o sa tip, at may silbi ang science para alam nila kung ilang DVD player ang mapagkakasya nila sa isang balikbayan box.

Pero kung talagang Ingles ang susi sa matematika at siyensiya, e bakit ayon sa isang survey ay mas magaling sa matematika at siyensiya ang mga estudyante ng Japan at China at Thailand gayong hindi naman sila marunong umingles?

Laging sinasabi na puspusang nag-aaral ng Ingles ang maraming Hapones at Tsino at Tailandes. Totoo iyan. Pinag-aaralan nila ang Ingles—bilang isang subject, bilang wika—pero hindi Ingles ang ginagamit na midyum ng pagtuturo sa kanilang mga bansa, kundi ang kani-kanilang sariling wika.

Pinagtatawanan pa nga natin ang Ingles nila. Naaalala ba ninyo ang mga Love Bus noong araw? Sa loob ay may maliliit na karatulang nagsasabing “Push Button When Get Off.” Mas magaling pa rin, kung tutuusin, ang Ingles natin sa mga Hapones na gumawa ng karatula. Pero ang mga Hapones na baluktot ang Ingles ang siyang gumawa ng mga bus, samantalang tayo—inangkat lang natin ang mga bus, second-hand pa.

Kahit sa Singapore, na Ingles na nga ang midyum ng pagtuturo, makakarinig ka ng ganitong usapan, ayon sa isang artikulong lumabas noon sa New York Times: “Got coffee or not?” “Got!” “You have milk, is it?” “Also have.” “Join me, don’t shy!”

O, natatawa tayo. Pero mas maunlad at mas mayaman ang Singapore sa atin, at sa tingin ko’y hindi dahil sa Ingles kung kaya sila maunlad at mayaman, kundi dahil hindi masyadong uso sa mga taong-gobyerno doon ang pandarambong at pangungurakot at pangongotong.

Sa totoo lang, kaya tayo namomroblema ngayon ay dahil nga maayos-ayos tayong umingles kumpara sa marami pang ibang bansa. Sa halip na magturo ng matematika at siyensiya sa kabataang Pilipino, ang marami sa ating mga titser ay naroon sa Singapore, at sa Hong Kong, at sa Saudi, naghuhugas ng puwit ng mga batang banyaga na kinakausap nila sa Ingles.

Ang gustong mangyari ng gobyerno ay lumikha ng laksa-laksa pang mamamayang maalam sa Ingles, para tayo ang kilalaning tagahugas ng puwit ng buong mundo.

Sa gayon, makakapagpadala tayo sa Pilipinas ng milyon-milyong dolyar na siyang magsisilbing makina ng pag-unlad at pagsulong ng bansa.

Kung talagang kailangan nating magpakadalubhasa sa Ingles para umunlad, lubus-lubusin na kaya natin. Ang Ingles ay gawin nating hindi lamang pangunahin kundi natatanging midyum ng pagtuturo. Sa gayon, hindi na magrereklamo ang mga Bisaya at Ilokano na itinutulak natin ang Filipino alyas Pilipino alyas Tagalog para isulong ang imperyalismong Maynila.

Kung tutuusin, hindi naman eskuwelahan ang nangungunang tagapagpakalat ng sariling wikang pambansa. Kaya ipagbawal na rin ang pelikulang Tagalog—puro din lang malalaswa ang mga iyan. OPM sa Ingles na lang ang patugtugin. Isalin sa Ingles ang mga telenovelang Espanyol at animeng Hapones. Ibalik ang Ingles sa mga balitang panradyo at pantelebisyon, sa mga advertisement at commercial.

Higit sa lahat, buhayin na lang natin ang Statehood Movement. Kung tayo na ang ika-51 estado ng Estados Unidos, magiging Ingles na ang ating wikang pambansa, magkakaroon pa tayo ng snow.