Salin: SONETO 130 ni William Shakespeare

Pagkatapos kong gawin ang hiniling ng PETA—na gumawa ng song lyrics na batay sa mga tula ni William Shakespeare—sinipag akong isalin naman ang isa pang pamosong soneto ni Shakespeare. Soneto rin ang salin; hindi ito letrang sinulat para lapatan ng musika.

SONETO 130

William Shakespeare

Salin ni Jose F. Lacaba

Mata ng irog ko’y hindi maningning na langit,

Labi niya’y hindi kasing pula ng rosas.

Kung ulap ay puti, ang balat niya’y putik.

Buhok niya’y alambreng tinik na napakatigas.

Samutsari ang kulay ng mga bulaklak,

Subalit walang bulaklak sa pisngi niya,

At ang mga pabango’y may halimuyak

Na di maaamoy sa kanyang hininga.

Kung kausap ang irog, ako’y natutuwa,

Subalit mas masarap makinig sa musika.

Ewan ko kung paano maglakad ang diwata;

Ang irog ko, napakabigat ng paa.

Gayunman, lintik! ang irog ko’y walang katulad.

Lahat ng paghahambing ay madaya at huwad.

Narito ang orihinal na soneto:

SONNET 130

William Shakespeare

My mistress’ eyes are nothing like the sun;

Coral is far more red, than her lips red:

If snow be white, why then her breasts are dun;

If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damasked, red and white,

But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight

Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know

That music hath a far more pleasing sound:

I grant I never saw a goddess go,

My mistress, when she walks, treads on the ground:

And yet by heaven, I think my love as rare,

As any she belied with false compare.